Tarzan & Jane

Een helse boottocht in de stromende regen over hoge golven terug naar het vaste land was helaas weertechnisch een voorbode van wat ons te wachten stond de komende dagen in, ja daar zal de naam vandaan komen, het regenwoud. Ook al waren de hevige buien vaak kort van duur, veel dieren hielden zich schuil (en hoefden helaas niet op zoek naar drinkwater).
Onze jungle-ervaring begon met een bezoek aan Sepilok, een opvangcentrum voor wees Orang Oetans, die na een tijdje weer teruggezet werden in het wild. Indrukwekkend trouwens om te zien hoe dichtbij deze beesten bij mensen staan, bv. doordat ze grote bladeren plukten en boven hun hoofd hielden tegen de regen, maar niet zonder een heel sip gezicht op te zetten.
Om echt diep in de jungle door te dringen voeren we per longboat over een brede rivier met aan beide kanten alleen maar gigantische bomen, regelmatig versierd met hele families aap. We maakten al snel kennis met de meest bijzondere (en trouwens ook een van grootste) aapsoort, de proboscis monkey. De enorm grote neus, het bomberjack aan oranje vacht, en het feit dat de mannetjes 23 uur per dag een erectie hebben, waren slechts enkele van de bizarre opvallendheden waarom hard gelachen werd. De gids lachte echter het laatst (en dus het best) toen hij vertelde dat de locals deze aap als de "Dutch monkey" kenden. Hij liet ons in de waan dat deze naam werd verkregen door de oranje kleur...

Tussen de krokodillen en varanen door werden we regelmatig gewezen op een van de vele "hornbills" die we zagen, een soort toekanachtige vogel die het symbool is van Maleisië. Prachtige vogel, die na het vinden van een partner zó monogaam blijft, dat hij/zij bij overlijden van de partner zo hoog mogelijk gaat vliegen om zich vervolgens uit liefdesverdriet tegen een rots te pletter te vliegen (althans, zo gaat t verhaal).

Een nóg betere jungle experience hadden we in het Tabin wildlife resort, waar we in een prachtige lodge verbleven om 4x per dag met gids trekkings te maken door dichtbegroeid primary forest. Het was erg spannend om door 20 cm modder in dicht oerwoud te lopen, wetende dat je elk moment een olifant, python, neushoorn of schorpioen op z'n staart kan trappen. Toen we er 's nachts op uit gingen om nightlife te spotten vertelde de gids doodleuk dat er grote kans was dat er slangen uit de bomen konden vallen door het natte weer. Hopende op een geruststellend antwoord vroegen we of die slangen wel eieren voor hun geld zouden kiezen als er mensen aan kwamen, en dat bleek gelukkig het geval te zijn. Helaas voegde hij eraan toe dat de python en cobra echter niet van hun plek zouden wijken en zouden aanvallen. Dit bevestigde hij met een anekdote over zijn vriend die recent door een reusachtige python bijna was gewurgd als een andere vriend niet met een groot hakmes had ingegrepen. Gewapend met een knijpkat van de action liepen we niet geheel gerustgesteld verder...
Daarentegen was het erg indrukwekkend om op een vroege ochtend op enkele tientallen meters afstand een kudde olifanten langs te zien lopen, vooral omdat het echt in het wild was, zonder hek etc. Achteraf bleken juist deze dieren een stuk gevaarlijker dan, omdat deze kolossen zich snel bedreigd kunnen voelen en met een rotvaart over je heen kunnen walsen..... Dit is recent nog gebeurd net nadat een Engelse toeriste haar laatste foto (met flits) maakte.
Na deze intense jungle ervaring hebben we de grotten van Mulu bezocht, dat op Werelderfgoedlijst staat. Als je de BBC serie Life hebt gekeken, herinner je je misschien de beelden van miljoenen vleermuizen die tegen het avonduur tegelijk opstijgen uit de grot om een maaltje bij elkaar te sprokkelen. Veel toeristen stonden net buiten de grotten te wachten om dit spectakel met eigen ogen te aanschouwen, maar druppelde één voor één af omdat het regende. Toen wij op een gegeven moment nog alleen over waren, moesten we helaas ook concluderen dat we de beelden nog maar eens op dvd moesten bekijken..

We zouden onszelf tekort doen door niet even te vertellen dat we ook de Pinnacles trail hebben gedaan in datzelfde national park. Aangezien we ons onder de categorie "fit" schaarden, dachten we zonder al te veel moeite de 2,4 km klim (en afdaling) succesvol af te leggen.
Ajajaj, tegenvallertje! Na 9 km hiken en een overnachting in de open lucht, moesten we vanaf meter 1 klimmen met een gemiddeld stijgingspercentage van ruim boven de 45% (dus elke 2 meter vooruit, 1 omhoog).
Ondanks dat de zolen van de wandelschoenen van Caroline besloten liever beneden te blijven en we deze dus met touw provisorisch moesten herbevestigen, haalden we de ijklimieten steeds net, hetgeen de overige lopers/klimmers die dag helaas niet lukte, waardoor ze rechtsomkeert moesten. We klommen in 3 uur naar het 2 km punt, waar het pas echt bikkelen werd. Zonder beveiliging of equipement moest we 400m bijna kaarsrecht omhoog klauteren op vlijmscherpe rotsen. Dit zou in Europa nooit mogelijk zijn/mogen, maar door de adrenaline ga je toch door. Niet ver, maar wel lang daarna werden we beloond met een briljant uitzicht over de Pinnacles, een verzameling van scherpe rotsblokken dat hoog boven het regenwoud uittorent. Prachtig gebied dat terecht onderdeel uitmaakt van het werelderfgoed! Helaas barstte boven ons de hemel en daarmee de hel los. Afdalen over glibberige rotsen en spekgladde boomwortels was geen pretje. 7(!) uur later, met minimale breaks werden we met applaus ontvangen bij Camp 5, om na wederom een overnachting in open lucht, 9 km met enorme spierpijn terug te strompelen naar de bewoonde(re) wereld.