Zuid Chili & Argentinië, ofwel: Patagonië!

Bienvenido a Chile

Ok dat begrijpen we, maar verder is onze Spaanse woordenschat vrijwel beperkt tot "dos servezas por favor" (elke spanjaard heeft een snor). En dat stond een warm welkom in Chili direct in de weg. Na een lange vliegreis van Christchurch, via Auckland, naar Santiago de Chile, liepen we in alle hectiek en chaos door de Duane, waarbij Caroline onvriendelijk verzocht werd even mee te lopen. Ze bleek een appel in haar handbagage te hebben, die ze last minute meegenomen had uit Nieuw Zeeland. In Chili tolereren ze echter geen natuurproducten uit andere landen, en aangezien Caro de appel al lang vergeten was, had ze dit ook niet aangegeven op het customs formulier, dus ben je een crimineel volgens de chilenen. Toen we vriendelijk vroegen of de dame waaraan we de situatie uit moesten leggen Engels sprak, antwoordde ze boos nee en verdubbelde ze de snelheid waarin ze ons in het Spaans de les las. De appel werd gewogen en gesealed in een plastic zak en we moesten een papieren verklaring tekenen, om dit na een uur wachten te verantwoorden aan de officier van justitie. Dit was gelukkig een man, die goed Engels sprak, zodat Caro de zaak snel onder controle had en er met een waarschuwing vanaf kwam. We mochten van geluk spreken, want vele anderen kregen een boete van 300 dollar! Bienvenido a Chile dus! Perfect engels

Santiago de Chile is de grootste stad van Zuid Amerika, maar er was op de zondag dat we aankwamen, door het heersend katholicisme weinig te beleven. Tijdens de free walking tour een dag later was ons beeld veel positiever, maar dit werd vooral gerealiseerd door de gezellige groep deelnemers. Een veel betere ervaring deden we op in Puerto Varas, een Chileens vakantie-oord, die Europese gezelligheid uitademt. Vanaf een heerlijk strand in de stralende zon uitzicht op een besneeuwde vulkaantop, bijna unreal. Vanuit hier vertokken we per catamaran naar Argentinië over meren tussen de Andesbergen door, een 100% must do, die nog niet erg bekend is. Onze bestemming was Bariloche, een oud sfeervol stadje dat voornamelijk bekend is als ski-oord. Veel Europeanen hebben zich hier net voor de tweede wereldoorlog gesetteld, wat zich uit in Zwitserse kaasfonduerestaurants en chocoladewinkels (en hoge prijzen). Ook hebben we hier, zij het een erg slap aftreksel, braziliaans straatcarnaval gezien.
Mocht je niet al te duur ergens ter wereld even echt onderdeel uit willen maken van een gezin ter plaatse, dan biedt de website www.airbnb.com uitkomst. Zo verbleven wij bij een Argentijnse skileraar die erg trots was op zijn bed&breakfast. Erg toevallig was dat Ione, een vriendin uit NL, hier enkele weken eerder ook was geweest, en dat haar Facebookfoto's onze interesse in de site wekten. De eigenaar van deze B&B was echter wel erg "betrokken" en leidde ons vrijwel alle dagen dat wij er waren rond langs een aantal van zijn vrienden, een brouwerij en een gezellig dorpje met markt, waar we anders nooit terecht waren gekomen.
Interessant was ook om alleen met zijn vader, die nul Engels spreekt, een aantal van onze Dollars om te wisselen voor Argentijnse pesos. De pesos is aan enorme inflatie onderhevig, en andere valuta is er niet te krijgen. Vandaar dat men graag stabiele Dollars van toeristen ontvangt en daarvoor 20% meer pesos geeft dan de daadwerkelijke koers. Echter moet je wel de beste plekken weten, waardoor we enkele uren met de goede oude man, die iedereen kende, langs verschillende cambios (wisselkantoren) gestruind hebben.

Na 4 dagen reden we per bus zuidwaards naar El Chanten, de wandel hoofdstad van Argentinië. De busrit was een ervaring op zich, omdat deze meer dan 27 uur duurde en vrijwel volledig over de ruta 40 ging, de meest bekende (en beruchte), en maar deels geasfalteerde weg, die honderden kilometers lang hetzelfde uitzicht biedt (namelijk niks), waarop je urenlang geen ander leven ziet, behalve een een aantal Guanaco's (lama-achtige) en Rhea's (loopvogel)
We werden beloond met twee mooie wandeltochten (Cerro Torre en Fitz Roy) voordat we verder reden naar El Calafate. Dit is een erg toeristisch stadje, vanwaaruit we naar 's werelds snelstbewegende gletsjer zijn gegaan. Daardoor breken er steeds stukken af die met oorverdovend lawaai, vergelijkbaar met donderslagen, in het water vallen (zn. ruptures). Om de gletsjer nog beter te bekijken voeren we er per boor vlak langs, om daarna met ijzeren pinnen onder onze schoenen een tocht over de gletsjer zelf te maken. Op het eind werden we beloond met een mooi glas Scotch Whisky, uiteraard "on the rocks" van het ijs waarop we stonden.

Voordat we naar de finale van onze reis gingen, wilden we onze fitheid nog een keer op de proef stellen door de vierdaagse W-trekking te lopen in Torres del Paine. Dit natuurgebied in Zuid-Chili is recent door miljoenen reizigers benoemd als "8e wereldwonder". Omdat we al ruim twee maanden onze slaapzak nutteloos meesleepten, besloten we een tent te huren en de nachten door te brengen op campings in het park. Vanuit El Calafate reden we restreeks naar Torres del Paine. Daar bleek het echter dramatisch weer te zijn: hagelbuien en storm. Toch maar tentje opzetten, waarbij ook nog eens bleek dat we slechts 2 van de 3 tentpalen hadden meegekregen, dus hing de buitentent als een slap vodje tegen de binnentent aan, die binnen mum van tijd ook doorweekt was. Na een slechte nacht op een lek matje, maakte een mooie maar modderige wandeling van 20 km toch veel goed. Die nacht echter weer steenkoud en kletsnat met als consequentie dat we de dag erop met natte spullen, en veel zwaardere tent, een lange tocht naar de volgende camping moesten lopen. Daar konden we heerlijk opwarmen bij een haardvuurtje. Helaas moest we snachts door de natte sneeuw naar ons schrale tentje om snel in een slaapzak te kruipen. Caro sprong er echter nog sneller weer uit toen er een muis in bleek te zitten. Niet eenvoudig om zo'n beestje te pakken te krijgen in een tent in het donker...
Gelukkig werd alles daarna beter en hebben we vooral de laatste dag erg genoten van een topwandeling naar "de Torres", zogenaamde horens die op enorme hoogte boven het gebied uittorenen. Terug in het dal proosten we lachend op dit bikkelavontuur en keken we enorm uit naar de warme douche in het hotel in El Calafate. Op dat moment wisten we niet dat dit nog heel lang zou duren...
Een half uur voor het afgesproken tijdstip zaten we in het zonnetje te wachten op de bus terug naar Argentinië die ons ook had afgezet. Die bus kwam echter niet, maar wel werden we door buschauffeurs van andere organisaties benaderd of wij op hun namenlijst stonden. Dit feit, plus dat er max 10 andere wachtenden waren, gaf ons vertrouwen dat dit goed zou komen. Daarnaast was onze 4x4 bus van de heenweg niet te missen. Ruim een half uur na het afgesproken tijdstip werden we echter toch zenuwachtig en zijn we bij de parkrangers gaan vragen of zij meer wisten. Lachend werd ons in het Spaans verteld dat de bus al 10 minuten weg was en dat ze een half uur op ons zouden hebben gewacht. Na wat doorvragen bleek dat een heel andere maatschappij ons mee terug zou nemen, waarvan wij niet op de hoogte waren. Erger was nog dat er geen netwerk bereik was daar, en er die dag geen andere bussen meer naar Argentinië gingen. Verbijsterd over het feit dat we daar zo aan ons lot werden overgelaten, wisten we niet wat we het beste konden doen. Uiteindelijk vonden we een lift naar de grensovergang, waar we hoorden we dat onze bus 25 minuten weg was en dat men geen contact met de bus kon krijgen. Na lang wachten, veel bellen, konden we alleen nog naar de dichtstbijzijnde stad in Chili worden gebracht om de volgende ochtend per bus weer bijna 300 km naar het noorden te gaan. Dat zou betekenen dat we onze vlucht naar Ushuaia in de ochtend zouden missen, ons hotel moesten betalen, ter plekke een nieuwe slaapplek moesten regelen etc...we waren zelfs bang dat we niet meer op tijd in Ushuaia zouden zijn om de boot naar Antarctica te halen. Deze gedachte deed ons besluiten om 500 dollar te betalen voor een privetaxi midden in de nacht naar El Calafate. Extra pijnlijk was dat het zogenaamd behulpzame vrouwtje van het reisbureau ter plaatse met dollartekens in haar ogen haar vriendje de taxichauffeur belde, tergend traag spullen inpakte, een hotel voor zichzelf en haar vriendje boekte en onverwachts meeging "op roadtrip" naar el Calafate, waar we rond half 4 uur snachts aankwamen. Enkele uren later ging de wekker. Helaas..t was geen nachtmerrie. Wel eindelijk een warme douche. (Ik dan, die van Caro was ook nog eens koud...)

Meer kou in ons volgende verhaal. Maar daar kiezen we zelf voor. De meest zuidelijke stad ter wereld wacht op ons.. En vanuit daar gaan we een droom verwezenlijken: 10 dagen Antarctica.